Het begon op een druilerige avond ergens in november 1996. Op vraag van Emiel Swens,
toenmalige voorzitter van de Koninklijke Katholieke Stedelijke Harmonie Lokeren,
zetten een zevental jongeren zich bij elkaar, haalden hun instrumenten boven en
begonnen muziek te spelen. Het was de start van wat nu het Lokers Ensemble
En JeugdOrkest kortweg LEEJO heet, maar toen nog Jeugd 97 werd
genoemd. Johan Famaey was er toen ook reeds bij! Hij was in die tijd dirigent en
poly-muzikant van ons jeugdorkest. Als eerste te repeteren stuk koos hij heel ludiek:
Alpenwei van Kamiel Spiessens.
Na enkele maanden werd Eef Van Acker dirigente van Jeugd 97 en werd Johan full-time
muzikant. Nadat ook Ozzy Mc Drake de revue passeerde, nam hij in 1999 het dirigeerstokje
weer over om het niet meer af te staan tot juni 2005. Maar liefst 6,5 jaar stond
hij voor ons. Het zijn volgens welingelichte bronnen in totaal bijna 600 uur repetitie
geweest, een goede 30 concerten waren het resultaat. Twee LEEJO-weekends en enkele
repetitiedagen en daguitstappen konden eveneens op zijn aanwezigheid rekenen. Ook
op de vele nevenactiviteiten bij LEEJO was hij doorgaans steeds goedgeluimd van
de partij. Hij was dirigent tussen zijn muzikanten.
In de loop der jaren hield hij zich steeds weer bezig met talrijke bekende en minder
bekende nummers uit te schrijven op maat van ons orkest. Deze arrangementen waren
doorgaans voltreffers. De meningen over zijn eigen composities lopen echter ver
uiteen. Muzikanten smaken nu eenmaal niet de meest ongewone maatwisselingen van
7/8 naar 10/8 bijvoorbeeld. Zijn Serenade heeft dan ook weinig levenslicht gezien.
Een evenwicht tussen kwalitatief hoogstaande muziek doorspekt met hier en daar een
goedgekozen ludiek nummer en een goede portie humor was zijn handelsmerk. Ja, kwaliteit
bracht hij wel in de loop der jaren, en dat leidde tijdens het concours van april
2002 te Lokeren tot een klassering van het LEEJO in derde afdeling. Ja, humor was ook
steeds van de partij want geen repetitie ging voorbij eer er eens uitbundig gelachen
kon worden. In de weken voor een concert werd dan weer wat meer ernst gevraagd en
stonden de zenuwen wel eens gespannen.
Johan loodste ons door de concerten met Geena Lisa (2002), Jean Bosco Safari (2003),
Sabine Tiels (2004) en Voice Male (2005). Alhoewel zelf niet volledig vrij van stress,
lukte het hem vrij aardig om in deze spannende momenten de groep te kalmeren en
ons vertrouwen te geven. Over zijn danspasjes met Sabine Tiels tijdens ‘Trein’ spreekt
laatstgenoemde ongetwijfeld nog steeds.
Ook verder in de tijd zijn er enkele onvergetelijke en hilarische momenten. Hoeveel
verschillende instrumenten hij op de avond van de kroegentocht (2000) speelde, weet
waarschijnlijk niemand meer, maar sfeer was er des te meer. Zijn uitbundige lach
(= waaaaaaaaaah) deed in de loop der jaren menig oren tuiten. Zelf werden volgens
hem zijn oren te zeer gepijnigd tijdens de Night of The Proms en verliet hij waarschijnlijk
als eerste die avond het Sportpaleis reeds tijdens de pauze. Op de beloofde tapdans
na de uitvoering van Riverdance moeten we spijtig genoeg nog steeds wachten. En
zijn entree op het Halloweenconcert zindert nog steeds na. Als een onvervalst mysterieus
heerschap schreed hij toen de kerk binnen. Het resultaat was een van de beste concerten
die het LEEJO ooit speelde. Een avond om nooit meer te vergeten.
Daar tegenover staat dan weer het ongetwijfeld slechtste concert dat het LEEJO ooit
speelde op de Place d’Armes te Luxemburg. De plaatselijke pizzeria, Mc Donalds en
prachtige stad zorgden echter voor een optimale sfeer bij muzikanten en dirigent.
Van een slecht concert was zelfs door Johan al snel geen sprake meer. Niet alleen
de Mc Donalds van Luxemburg, maar ook de hapjes op de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie
van de Hagewinde, konden op Johans interesse rekenen. Op de 'Dagen van de Muzikant'
was Johan de laatste jaren dan ook steevast in goede doen. Zijn optreden als schilder
in de sketch 'If I was not upon this stage' blijft dan ook legendarisch.
Johan kwam echter in contact met de Chinese cultuur. Gesterkt door zin voor avontuur
en een aangewakkerde interesse voor het Oosterse, nam Johan de beslissing om naar
China te verhuizen. Met spijt namen we van hem afscheid begin juli 2005 op
een feestelijke barbecue met heel het LEEJO. Een ‘afscheids-schrift’ en foto van
zijn LEEJO werden op het laatste nippertje nog in zijn valies gepropt. Nu kunnen
we hem enkel het allerbeste wensen en ontzettend veel succes in deze
onderneming.
Ondertussen is Johan aldaar actief in de muziekwereld. Organisten in China zijn
schaars en zo zijn de orgels, maar dat weerhoudt Johan er niet van om in 2008 te
concerteren in o.a. Peking (De Orgelsymfonie van Saint-Saens) en Qingdao, alwaar
hij de taak opneemt van kathedraalorganist. Meerdere concerten zijn gepland, zowel
solo als in samenwerking met andere professionele ensembles en het symfonisch orkest
te Qingdao.